قرآن مهمترين مرجع و منبع ديني ما مسلمانان مي‌باشد تا آنجا که تمام ارکان و اعمال ديني و مذهبي ما مبتني بر آموزه‌هاي آن است. ما قرآن را چراغ هدايتي مي‌دانيم که با آن قادريم ميان خوبي و بدي، زشتي و نيکي و حق و باطل فرق نهيم. قرآن براي ما دروازه‌هاي خرد وحکمت جاوداني است که در پرتو آن قادريم امر دنيا و آخرت خويش را تمشيت کنيم و با تمسک به آن به لطائف و بطون حقايق الهي دست يابيم. قرآن شفاي دل و رحمت الهي و بهترين ملجأ و پناه ما در آَشوب‌ها و سختي‌هاي زمانه است. به قول مولا علي (ع) قرآن راوي اخبار گذشتگان و آيندگان و بيانگر احکام مورد نياز مردمان هر زمانه است. و در جاي ديگر ايشان مي‌فرمايد: «قرآن نوري است که خاموشي ندارد، چراغي است که درخشندگي آن زوال نپذيرد، دريايي است که ژرفاي آن درک نشود، راهي است که رونده آن گمراه نگردد... قرآن معدن ايمان و اصل آن است، چشمه‌هاي دانش و درياهاي علوم است، سرچشمه‌ي عدالت، و نهر جاري عدل است، پايه‌هاي اسلام و ستون‌هاي محکم آن است، نهرهاي جاري زلال حقيقت و سرزمين‌هاي آن است... خدا قرآن را فرونشاننده عطش علمي دانشمندان، و باران بهاري براي قلب فقيهان، و راه گسترده و وسيع براي صالحان قرار داده است.» ( نهج‌البلاغه: خطبه198، ص419)