ترك اَولي

حضرات انبياء گرچه به مقام اقرار به معصيت برآمده‌اند و مقرّبين درگاه الهي بالاخصّ در مقام مناجات خود را گناهكار بزرگي دانسته‌اند، امّا بزرگان دين آن را از باب «حَسَناتُ الاَبْرارِ سَيِّئاتُ الْمُقَرَّبينِ» شمرده‌اند. اين از علائم كمال معرفت رحماني است كه شخص در آن مقام، عبادات و طاعات خود را ناچيز شمارد و اقرار بر قصور نمايد، چنان كه حضرت رسول اكرم^(ص) به پيشگاه الهي عرض نمود «ما عَبَدْناكَ حَقَّ عِبادَتِكَ».

حضرات انبياء از لحاظ شأن و مقام يكسان نيستند، لذا از لحاظ انجام تكاليف و وظايف نيز برابر نمي‌باشند. بسا كه انجام پاره‌اي امور براي بعضي از آنان، ترك اولي محسوب شود و براي برخي ديگر نسبت به علوّ شأن و مقامشان، معصيت به شمار آيد.

اثم و عصيان و ذنب هر چند به معني گناه است، لكن مراتبي دارند. از حضرات انبياء و اولياء گناه سر نمي‌زند، يعني امري كه صرف مضرّات معنوي باشد يا مضرات معنويش بر منافع آن غالب باشد، بلكه حداكثر از آنان «ترك اولي» ممكن است صادر شود نه معصيت، و اگر هم احياناً معصيت ناميده شود، مجازاً معصيت است نه حقيقتاً.

گرچه از بعضي از حضرات انبياء ترك اولي سر زده است، ولي ترك اَوْلي نه عصيان است و نه ارتكاب به امري از امور مكروه، و نه ترك واجب است و نه ترك امري از امور استحبابي، بلكه در مقام آزمايش، يك امر تعبّدي است. بنابراين ترك اولي دليل بر فقدان عصمت در آن ذوات مقدس نيست، آنان هم داراي عصمت علميّه و هم عصمت عمليّه‌اند.

عصمت مراتبي دارد و از شخصيت‌هاي مقدسي مانند حضرت رسول اكرم^(ص) و حضرات ائمه اطهار^(ع) كه مراتب عصمتيه‌شان در حد كمال است، ترك اولي هم سر نزده است. اما مراتب عصمت علميّه و عمليّه بسياري از انبياء به درجة عصمت ايشان نمي‌رسد.

نه مثل شاخه نیلوفر- که به این درخت و آن درخت مى پیچد-　بلکه همچون درختِ ریشه دار باید بود ، متّکى به خویش ، ریشه دوانده در باورها و اندیشه ها ، با شاخ و برگى از اراده و همّت!

هرگاه سیب سرخی می‏یافتم عطرش را به جان می‏خریدم; آنقدر می‏بوئیدمش که دیگر هیچ بویی دلخوشم نکند، چون شنیده بودم عطر سیب می‏دهید .

هرگاه سراغتان را از کسی، از بزرگتری می‏گرفتم به کودکی‏ام می‏خندید و می‏گفت: آقا رفته برای پسرهای کوچولو عروسک بیاره، شادی بیاره، ستاره بیاره، و از شیرینی آمدنتان فقط یک شکلات نصیبم می‏شد . با خود می‏اندیشیدم عروسکی که می‏خواهید بیاورید چطور باید باشد که این همه سال آن را نیافته‏اید، یا مگر ستاره‏ها چقدر از ما دور هستند؟ معنی غیبتتان را نمی‏فهمیدم ولی خلاء وجودتان را همه جا احساس می‏کردم . حالا که 20 سال دارم می‏فهمم شما هدیه‏ای بهتر از همه عروسک های دنیا برای من و برای همه پسرها می‏آوردید . اما دیدن این که خیلی‏ها حتی جای خالی شما را هم احساس نمی‏کنند آزارم می‏داد . مگر آدمی چقدر می‏تواند خودش را فراموش کند . با ساختن داستان آمدنتان خودم را دلداری می‏دادم . اینکه آن روز حتما صدای بال فرشتگان را خواهم شنید . صدای شکستن شیشه ظلم و صدای تپش قلب شما که خون حیات را در شریان‏های مرده زمین به حرکت وامی‏دارد . زمینی که سال‏ها غیر از عطش فصل دیگری را تجربه نکرده و در بوم نقاشی فصل‏هایش جز رنگ خاکستری سفر بی‏بازگشت کاروان نیکان رنگ دیگری ندیده است . دلم برای زمین می‏سوزد اما برای خودم بیشتر که عمرم بی شما می‏گذرد و شما را هیچ اشارتی نمی‏بینم . دفتر خاطراتم که نامش را «باران» گذاشته‏ام و برای شما در آن درد دل کرده‏ام تمام شده، اما دریغ که هرگز نشد آن را برایتان بخوانم . 
جمعه‏ها که برای رفتن به دعای ندبه به شوق دیدارتان می‏دویدم بارها زمین خوردم اما نیامدید تا زخم دستانم را نشانتان بدهم . فکر می‏کردم اگر مرا با این زخم‏ها ببینید دلتان بیشتر برایم می‏سوزد . می‏دانستم مرا می‏بینید مثل پدری که زمین خوردن فرزندش را می‏بیند، اما در زندان غربت نمی‏تواند یاریش رساند . [ حاشا که شما در زندان باشید این منم که زخم های دور از شما بودنم را زندان خود کرده ام و این شمایید که برای آزادی من دعا می کنید ، می دانم ]با این فکر درد خود را از یاد می‏بردم . همیشه نامتان را با خودم به همه جا می‏بردم فقط نامتان را . شب‏های جمعه خوابم نمی‏برد مبادا بیائید و نبینمتان، می‏اندیشیدم دیدار ما بعد از این همه سال چقدر تماشایی خواهد بود . چطور به استقبالتان بیایم که بدانید در دوریتان چه‏ها کشیده‏ام . اما جمعه همه می‏آمدند جز شما . امید ناامیدم اجازه فکر دیگری نمی‏داد . می‏گفتم: خدایا! این بار چه گناهی او را از ما دور ساخت؟ بار سنگین یک هفته انتظار غروب جمعه بر گلویم می‏نشست و می‏مردم و زنده می‏شدم تا به خودم می‏باوراندم که این هفته هم نیامدید . بعد هم برایتان نامه‏ای می‏نگاشتم، می‏نوشتم حالم خوب است اما هرگز به آن خوبی که می‏نوشتم نبود . دلم می‏خواست‏بوسه‏ای با تمام وجود نثار پاهای خسته شما بکنم . قاصدکی می‏یافتم و به آن پیغام «دوستت دارم‏» ، «دلم برایت تنگ شده‏» ، «کی می‏آیی؟» می‏دادم و فوت می‏کردم اما گویی هرگز پیام‏های من به شما نرسید . شاید قاصدک‏ها نیز نتوانستند جای شما را پیدا کنند . مثل رودخانه که نامه‏هایم را بی‏جواب بازمی‏گرداند .

مدت‏ها به دنبال مرکز زمین گشتم اما حالا خوب می‏دانم مرکز زمین باید نقطه تلاقی نگاه‏ها باشد با نگاه شما; شما برای من همیشه قهرمان مسافرت از خاک به افلاک هستید تا شاید مثل هر مسافری غروب جمعه‏ای بازگردید و به ما یاد دهید که عشق یعنی شهادت در رکاب شما ای عزیزترین!

اندکی با تو بگفتم غم دل ترسیدم                             که دل آزرده شوی ورنه سخن بسیار است

نويسنده: دكتر پريچه ساروى (عضو هيأت علمى دانشگاه تهران)

يكى از وجوه اعجاز قرآن اعجاز عددى آن است. بدين معنا كه حتى در تعداد كاربرد الفاظ آن، دقت و ظرافتى بكار رفته كه از عهده‌ى بشر معمولى خارج است. تعداد بعضى الفاظ با وضعيت طبيعى مسماى آنها در عالم خارج ارتباط دارد و تعداد برخى ديگر، با الفاظ ديگرى كه نوعى ارتباط از قبيل همانندى و تضاد ميان آنها برقرار است، تناسب دارد. اين مسأله اگرچه در گذشته، توجه برخى ازدانشمندان علوم قرآنى را به خود جلب نموده بود، ولى ظهور و بروز اساسى آن، در عصر حاضر است كه عصر پيشرفت ماشين‌هاى الكترونيكى دقيق است.

این کتاب در  30 صفحه می باشد که برای خوانندگان گرام هم بار علمی را در پی دارد.به خصوص برای آن دسته از دوستانی که دوست دارند این دین را با دین زردتشت مورد مقایسه دهند. آقای میلر در چند صفحه ای که نگاشته  مطالبی را از قرآن و تحقیق های علمی را در کنار هم آورده و مورد بررسی قرار داده است که از خواننده گرامی انتظار داریم بعد از خواندن مطالب کتاب نظرشان را در مورد کتاب بیان نمایند.

با تشکر.